Książka-manifest została napisana
w czasie społecznego wzburzenia, kolejnego zrywu prodemokratycznego. I to
napięcie, które rozlało się po ulicach większości krajów, wydaje się przenikać
narracje autora. A może jedynie przejawia się w mojej lekturze. Lekturze podejmowanej
kilku latach od czasu publikacji. Przez ten czas zmieniło się wiele. Partia
podjęła próby podporządkowania sobie wszystkich elementów życia społecznego.
Sztuka ma stanowić element podporządkowujący pod wizję świata prezentowaną
przez władzę. Na ulicach pojawiły się ruchy faszyzujące. Czas, który upłynął od
chwili publikacji, nie czyni jednak manifestu czymś przeszłym. Wręcz przeciwnie
– staje się on istotnym w danym momencie historycznym nawoływaniem o sztukę
zaangażowaną, prodemokratyczną. W momencie zachwiania się demokracji w tej niedoskonałej
formie, w momencie prób wprowadzania autorytarnych rządów, tekst Turowskiego
czyta się niczym bojowe wezwanie. Wezwanie świadome mroku, ale też pełne
nadziei.
